Merhaba,

Hayatımız boyunca hepimiz affetme kavramıyla karşılaşırız ve genellikle bunu bir erdem olarak görürüz. Fakat, bazen affetmek içsel huzurumuzu korumak adına bir illüzyon olabilir. Bu durum, affetme eyleminin aldatıcılığına dair bir gerçeği gözler önüne seriyor.

Affetme, genellikle içsel huzurumuzu sağlamak ve ilişkilerimizi iyileştirmek için bir çözüm gibi sunulsa da aslında yaşadığımız travmaları görmezden gelmek anlamına da gelebilir. Bu da duygusal zorbalığa veya haksızlığa maruz kaldığımızda, affetmenin bir tür “zorunlu iyimserlik” gibi bir şeye dönüştüğü anlamına gelebilir.

Gerçek şu ki, affetme her zaman zorunlu olmamakla birlikte ve geçmişte yaşadığımız haksızlıkları affetmek zorunda hissetmek, duygusal iyiliğimiz açısından sağlıklı da değildir. Bu, travmaları unutup geçmişi silmek anlamına gelmez. Aslında, geçmişte yaşadığımız acıları kabul etmek ve bu acılarla baş etmek, gerçek bir içsel iyileşme sürecinin başlangıcı olabilir. Affetme ile ilgili olarak bir başka aldatıcı da diğer kişilerle ilişkilerimizi yeniden kurmamız gerektiği yanılsamasıdır. Ancak, bazen affetme, bizi tekrar travmatize edebilecek ilişkilere geri dönmek anlamına gelebilir. Kendi sınırlarımızı korumak ve zarar gördüğümüz ilişkilerden uzak durmak, aslında kendimize yapılabilecek en büyük iyilik olabilir.

Affetme konusunda aldatıcı olan bir diğer nokta da hızlı bir şekilde affetmeye zorlanmamızdır. Toplumumuz genellikle affetmenin hemen gerçekleşmesi gerektiğini ve bu durumun bir erdem olduğunu öğretir. Fakat, affetmek zaman alabilir ve bu süreçte kendimize sabır göstermek önemlidir. Duygularımızı bastırmak veya geçiştirmek yerine, içimizdeki acıya saygı duymalı ve bu acıyla yüzleşmeliyiz.

Sonuç olarak, affetme kavramı karmaşık ve kişisel bir konudur. Herkesin affetme süreci farklıdır ve bu süreci başlatmak veya tamamlamak için baskı altında hissetmemeliyiz. Kendi içsel huzurumuzu korumak ve gerçek bir iyileşme süreci için, affetme kavramını sorgulamak ve duygularınıza saygı göstermek önemlidir.